De Legende van Ruritanië

Er was eens een land ver hiervandaan dat Ruritanië heette, en in Ruritanië groeiden hele vreemde bomen. Alle bomen in Ruritanië waren volkomen doorzichtig. Toen de mensen van Ruritanië nog in hutten van klei leefde was dat verder geen probleem, maar er ontwikkelde zich in de loop van de tijd een hoogwaardige hout technologie en in dit houten tijdperk werden de huizen van hout gemaakt. Iedereen woonde in huizen die volledig doorzichtig waren. Tot nu toe had niemand er aan gedacht de politie toe te staan om in de huizen te kijken, maar de nieuwe technologie maakte dit erg verleidelijk. Ruritanië was echter een beschaafd land en de polite had een gerechtelijk bevel nodig om in iemands huis te kijken. De politie maakte hier graag gebruik van en vroeg herhadelijk om een bevel om mensen in hun huis te begluren. Soms keken ze ook zonder een bevel, maar iedereen pretendeerde dat dit niet gebeurde.

Op een goede dag vond een slimme jongen verf uit en als je je huis verfde dan kon de politie ineens niet meer naar binnen kijken. Net zoals vroeger, in het kleien tijdperk, kon niemand meer zien wat je in je eigen huis uitvoerde. Iedereen had zijn privacy terug.

Verontwaardigd stelden de politici voor om in ieder huis, in elke hoek een camera te plaatsen. "Deze nieuwe ontwikkeling speelt de misdaad in de kaart" zeiden ze,"het plaatsen van camera's betekent zeker niet de uitbeiding van de bevoegdheden van de politie, de politie behoudt slechts de oude bevoegdheden".

Een wijze man wees erop, dat de burgers er niet waren om het leven van de politie makkelijk te maken, dat de politie ook tijdens het kleien tijdperk zeer wel in staat was geweest zijn werk te doen, dat in een beschaafd land niet alles wat mogelijk was ook automatisch moet worden toegestaan. In een buurland, bijvoorbeeld, was ontdekt dat martelingen een zeer effectief middel waren om misdrijven op te lossen. Ondanks de doelmatigheid had Ruritanië deze methode verboden. "Als we alleen in effectiviteit geÏnteresseerd zijn", vroeg hij luid,"waarom dan nog werken met gerechtelijke bevelen?"

Een beroemde verf ingenieur, Dorothy Quisling, kwam tussenbeide. Ze merkte op dat wanneer de nieuwe verftechnologie zonder beperkingen zou worden toegepast mensen foto's van masturbeerende kinderen zouden kunnen nemen. Het parlement nam de nieuwe wet aan.

Echter, spoedig kwam men er achter dat de burgers hun mond met sluiers bedekten wanneer ze spraken. Zo voorkwamen ze dat de politie middels liplezen begreep wat er gezegd werd. Dit moet voorkomen worden, zei de politie, anders kon de politie niet haar wettige controle uitoefenen. De wijze man merkte op dat de politie nog nooit de bevoegdheid had gehad om mensen af te luisteren, maar Dorothy Quisling bracht daar tegenin, dat mensen de nieuwe vinding, nl het bedekken van de mond met sluiers wanner ze spraken, konden gebruiken wanneer ze plannen beraamden om kinderen te ontvoeren en te verminken. Niemand in het parlement wilde er van beschuldigd worden dat hij vóór het ontvoeren en verminken van kinderen was. Tegelijkertijd wilde ook niemand de mensen verbieden de kleren te dragen die ze wilden dragen. UIteindelijk kwam er en compromis uit de bus dat bepaalde dat er in elk huis naast de camera's ook microfoons geplaatst zouden worden. De wijze man klaagde dat met de oude lipleestechniek weinig of geen kinderverminkingen waren opgelost, maar het was al te laat - de microphones werden overal geïnstalleerd.

Echter, spoedig ontdekte men dat de nieuwe controlemiddelen niet voldoende waren. Sommige burgers spraken namelijk talen die de politie niet kon verstaan. Zo was het mogelijk om informatie voor de autoriteiten achter te houden. Een nieuwe wet werd voorgesteld, die eiste dat iedereen alleen nog maar Ruritaans zou mogen spreken, bovendien moesten alle gesprekken luid en duidelijk in de buurt van de microfoon gevoerd worden. Dorothy Quisling merkte op,"Wellicht worden er plannen gemaakt om terroristische aanslagen te plegen. Iedereen was bang voor terroristische aanslagen, iedereen was dan ook erg blij met de nieuwe briljante wet.

De oude man sprak op een avond met vrienden hoe deze nieuwe wetten de grondwet, waar iedereen in Ruritanië zo trots op was, tot een vod papier reduceerde. Hij vroeg zichaf, waarom de vrijheid en privacy van iedereen werd opgeofferd om het werk van de politie makkelijk te maken. "Er is zelfs geen bewijs dat het aantal misdaden afneemt! Het enige wat er bereikt is, is dat we onze privacy kwijt zijn".

De oude man zei dit alles, zoals de nieuwe wet voorschreef, luid en duidelijk, en in buurt van een microfoon. Spoedig arriveerde de recent opgerichte Geheime Politie van Ruritanië en nam de oude man mee. De oude man bekende na langdurige martelingen. Martelen was tenslotte een stuk efficienter dan de oude methoden en was laatst geïntroduceerd om te verhinderen dat mensen vieze gedachten over tomaten hadden, wat, volgens Dorothy Quisling, een van de grootste problemen behelste in deze nieuwe tijd van voorspoed en overvloed.